سلام حضرتِ اَثَر.

چهارشنبه ی چهاردهم مقارن با هجدهم ربیع الاول هزار و چهارصد و سی و هفت قمری، مصادف با نهمِ دی ماهِ هزار و سیصد و نود و چهارِ خورشیدی ست. لا اله الا الله را به تفکر نشسته ام و جمله ی استاد در سرم میگردد که این ذکر یعنی لا موثر فی الوجود الا الله ... و گذشته ی خویش را به جست و جو نشسته ام و در هر حالی خدا را زنده و ایستاده میبینم. سوال میکنم که پس من کجای این گردونه ی لا نهایتِ رحمتم؟ اگر تاثیر گذار فقط ذات رحیم و کریم اوست، من چه بد با ملیکا تا کردم تا امروز.

دستش را گرفتم و چه جاها که به دنبال نکشیدم و چه حرفها که به گوشش نرساندم و چه خیرها که به شر تبدیل کردم و دستِ آخر باز رحمِ او بود که شاملِ حالم شد. انگار خدا در مقیاسِ اختیار، خیر گزین تر است تا ما. و انگار که مصداقِ بارزِ لا اله الا انت سبحانک انی کنت من الظالمینِ بزرگوار یونسی در دلِ تاریکِ نهنگ، برای امروزِ منِ به گِل نشسته ای بود تا به ذکری آرام گیرم.

تاثیر، اگر به معنی تغییر و تبدیل در ذاتِ چیزی باشد جز از دستِ ذاتِ بی تبدیلِ خودش میسر نمیگردد و این گرچه خبرِ خوبِ با شکوهی برای مردمان میتواند باشد اما ... ایمانِ به جیب و مدرک و صندلی آنقدر محکم تر از ایمان به خداست که نمیتوانیم جوانیِ برباد رفته ی جوانِ توبه کاری را ببینیم که بی منت به او باز گردانند.

بد مردمی هستیم آقا ... بد. دل، کاسه ی پلاستیکی فرض کرده و زبان از سگِ هار رهانیده تر، چنان به کلمه ای میشکنیم که انگار نه انگار خدایی در این عالم هست که به چشم بر هم زدنی روح و جسمِ توبه کاری را از قبل تمیز میدهد.

حضرتِ تنها

این وسط ناامیدی از رحمت، چنان بر وجودمان مستولی یافته که برای ظهورتان دعا که نمیکنیم هیچ، اصلا دوست نداریم بیایید. به بچه هایمان از آمدنتان جنگ را یاد داده ایم و خودمان را اول کشته ی تیغِ شمشیرتان فرض کرده ایم انگار نه انگار که شما پسرِ همان پیغمبری هستید که از رنجِ ما اندوهگین بود.

نمیفهمم این همه رنج به جان خریدن برای چیست. دوست دارم ایهاالناس بگویم و دنیا را خبر کنم که خدا مهربان است. اگر مهربانی و رحمت خوب است، او خود، تمامِ مهربانی و تمامِ رحمت است. و بر جسم و جانِ بندگانش جز با مهر و غفران و رحم و کرامت تاثیر نمیگذارد.

حضرتِ آقا

مرا ببخشید ...

ممنون