چهارشنبه ی دهم: سخن
سلام حضرتِ گوش
ما را حرف و سخن هایی پیش میاید که دوست داریم با کسی بگوییم. سخن از دل، از دیده ها و شنیده ها، از خواب ها و بیداری ها. حرفهایی که انگار تا وقتی با کسی نگفته ایم رویِ دلمان سنگینی میکند و از طرفی همین که دندان ها را رد کرد و رسید به گوش دیگر آن لذتی را که داشته ندارد. سخنانی که انگار فقط باید به اهلش گفت و پیدا کردنِ اهلش آنقدر سخت است که ترجیح میدهی سکوت کنی و پیدا نکردن و نگفتنش هم چون سوختنِ مغزِ استخوان، آزارت میدهد.
پس، سخن با که توان گفت؟
در خیال، هرچه این و آن را مقابلِ خود بیاورم و به شرحِ مفصلی حکایت بگویم، باز سبک نمیشوم، در بیداری هم، جز خیالِ شما که انگار هر حرف و سخنی را خریدارید. انگار گوش اید آقا. تماماً سمع اید حرفِ منتظرانتان را و کدام حرف است که جز به گوش های شما محرم باشد؟
حضرتِ راه
جماعتی از روزها قبل روانه ی حرمِ جدتان شده اند و ما اینجا جاماندگان از قافله به نیتِ همراهیِ با آنان قدم برمیداریم، و کسی چه میفهمد جز شما که سخنِ جامانده و به نیت همراه شده، چه سوزِ جگر سوزی دارد. جز کیفِ فهمِ شما آدم را رام نمیکند از این جاماندگی. شما که خودِ راه اید، شما که قرار نیست از جایی به جایی برسید، شما که قرار است منتظر باشید تا به شما برسند، قطعا این نیت ها و اشک ها و انتظارها را بیشتر میفهمید.
آقا
این روزها سخت گذشت و به نیتی شیرین شد و به انتظاری و وعده ی ان شاالله سال بعد ی، طی شد. اما از کدام راه میتوان شما را طی طریق کرد؟ کدام مرز به راهِ شما میرسد؟ کدام عمود؟ موکبِ چندم؟ قرارمان کجا آقا؟ دلم تنگ شده، کاش بودید آقا. اربعین سنگین است، هرکار بکنی، سنگین است.
اینجا که رسم و رسوم به آدابِ ما زمینی هاست، برای اربعینِ هر فوت شده ای آنهایی را دعوت میکنند که روزِ تشییع بوده باشند ... آقا، ما روزِ تشییع جد بزرگوارتان حسین بن علی علیه السلام، بودیم یا نبودیم؟ امروز دعوت بودیم یا دعوت نبودیم؟ نیت هایمان در قدم های آنهایی که پیامکِ به یادتان هستم شان دلمان را خنک میکرد، حساب شد؟
راستی آقا برای منِ کربلا نرفته چرا نمیگویید کربلا چه شکلی ست؟ کوچه هایش، درهایش، زمینش، سنگ هایش، خانه هایش، نعلِ اسب هایش، کربلا چه شکلی ست آقا؟ ...
کاش بودید آقا، نه که نباشید ها، ولی .. کاش بودید آقا