چهارشنبه ی دوم
چهارشنبه, ۱۵ مهر ۱۳۹۴، ۰۸:۲۱ ب.ظ
این هفته تماماً به قضا گذشت. قضا شدنِ نماز، قضا شدنِ یک دست گیری، قضا شدنِ یک جوابِ سلام، قضا شدن یک آشغال را از پنجره ی اتومبیل بیرون نینداختن، مثلِ قضا شدنِ همین سلامِ ابتدایِ نامه
سلام حضرتِ صاحب.
روزگارِ ما انگار قضا شده است. انگار جا مانده است، انگار روزهای اَدا کردنِ کارهایی ست که قبلا قضا شده بوده و ما را به این روز انداخته و حالا ما مانده ایم که اَدا کنیم. مانده ایم که دِینِ نبودنِ شما را بپردازیم، دِینِ غیبتِ شما را. نماز را میشود قضا کرد، یک نامهربانی را میشود با ترحمی به موقع جواب داد، آشغال را میتوان با یک ترمز از سطح خیابان برداشت، اما قضایِ داشتنِ شما چه؟
متنِ زندگیِ ما انگار ادایِ نبودن های هنگامِ بودنِ شماست، انگار انقدر باید بی شما باشیم تا جبرانِ مافات کنیم، تا دِینِ قدرِ بقیة الله داشتن، ندانستن را بپردازیم. سخت است آقا. بدجور سخت است. از جوانی که در سی و چند سالگی دست از هرزگی برداشته و میخواهد نماز و روزه های سالهای گذشته را ادا کند سخت تر است. جوان مینشیند به محاسبه که انقدر نماز صبح و آنقدر نماز عصر و فلان روز روزه باید بخواند و بگیرد و میخواند و میگیرد و رحمِ خدا آنقدری هست که اگر عمر کفافش نداد حق الله را ببخشد، اما ما چی آقا؟ منِ ملیکایِ بیست و چهار ساله، چند روز و ماه و سالِ دیگر باید قدرندانستنِ شما را ادا کنم؟
آقا
انتظار حق الله است یا حق الناس؟ چقدرش را عمر کفاف میدهد و چقدر را نه؟ چقدرش را بر ما میبخشید و چقدر را نه؟ در ذهنِ کوتاهم فکر میکنم قدری از انتظار حق الناس باشد، حقِ منِ مردم است که منتظر بمانم وقتی قدر ندانستم، انگار ندا میدهند حالا که حجت خدا را میانِ خودتان خوش نداشتید، بنشینید و انتظار بکشید و در این انتظار بمیرید ... از جنبه ای دیگر نیز انتظار حق الناس است، حق الناس از این جهت که حالا که در میانتان نیست، میل و شوقِ داشتنش را بچشید و بودنش را در عینِ انتظار حس کنید و غرقِ لذت شوید و برای بودن و داشتن و آمدنش تلاش ... و حق الله است که حجتش را از ما مخفی کند ... و باز حق الله است که بر ما ببخشد و نمایانمان کند ...
القصه آنچه مسلم است هست بودنِ شماست و قضا بودنِ روزهای انتظارِ ما ...
آقا، این روزها خوب باشید، لطفاً.
سلام حضرتِ صاحب.
روزگارِ ما انگار قضا شده است. انگار جا مانده است، انگار روزهای اَدا کردنِ کارهایی ست که قبلا قضا شده بوده و ما را به این روز انداخته و حالا ما مانده ایم که اَدا کنیم. مانده ایم که دِینِ نبودنِ شما را بپردازیم، دِینِ غیبتِ شما را. نماز را میشود قضا کرد، یک نامهربانی را میشود با ترحمی به موقع جواب داد، آشغال را میتوان با یک ترمز از سطح خیابان برداشت، اما قضایِ داشتنِ شما چه؟
متنِ زندگیِ ما انگار ادایِ نبودن های هنگامِ بودنِ شماست، انگار انقدر باید بی شما باشیم تا جبرانِ مافات کنیم، تا دِینِ قدرِ بقیة الله داشتن، ندانستن را بپردازیم. سخت است آقا. بدجور سخت است. از جوانی که در سی و چند سالگی دست از هرزگی برداشته و میخواهد نماز و روزه های سالهای گذشته را ادا کند سخت تر است. جوان مینشیند به محاسبه که انقدر نماز صبح و آنقدر نماز عصر و فلان روز روزه باید بخواند و بگیرد و میخواند و میگیرد و رحمِ خدا آنقدری هست که اگر عمر کفافش نداد حق الله را ببخشد، اما ما چی آقا؟ منِ ملیکایِ بیست و چهار ساله، چند روز و ماه و سالِ دیگر باید قدرندانستنِ شما را ادا کنم؟
آقا
انتظار حق الله است یا حق الناس؟ چقدرش را عمر کفاف میدهد و چقدر را نه؟ چقدرش را بر ما میبخشید و چقدر را نه؟ در ذهنِ کوتاهم فکر میکنم قدری از انتظار حق الناس باشد، حقِ منِ مردم است که منتظر بمانم وقتی قدر ندانستم، انگار ندا میدهند حالا که حجت خدا را میانِ خودتان خوش نداشتید، بنشینید و انتظار بکشید و در این انتظار بمیرید ... از جنبه ای دیگر نیز انتظار حق الناس است، حق الناس از این جهت که حالا که در میانتان نیست، میل و شوقِ داشتنش را بچشید و بودنش را در عینِ انتظار حس کنید و غرقِ لذت شوید و برای بودن و داشتن و آمدنش تلاش ... و حق الله است که حجتش را از ما مخفی کند ... و باز حق الله است که بر ما ببخشد و نمایانمان کند ...
القصه آنچه مسلم است هست بودنِ شماست و قضا بودنِ روزهای انتظارِ ما ...
آقا، این روزها خوب باشید، لطفاً.