باران میبارید

آسمان غرش میکرد

و زمین

خیس از اشکِ شوقِ رحمتی چنین ...

مثلا آمده باشید، تیترِ یک روزنامه ای به سردبیری من، چنان باشد که مرحمت فرموده و خواندید.

سلام حضرتِ باران سلام عزت یاران

زمین هنوز نخشکیده از حضور دلیران

به حق عیدِ عزیزِ نبی وجودِ علی ^{علیه السلام}

بیا خوب بخیسان به اشک صورتمان

ما چه میدانیم که رحمت کدام است، چی ست، و در کدام منزل است که باید پا به سرزمینِ وجودمان گذارد، همان به که فقط از خدا رحمت خواهیم، حالا کی و چطور و چگونه و کجا ... به عهده ی خودِ ربَّ ش.

امانت داری را مادرها خوب میفهمند و به فرموده ی امامِ صادق ^{علیه السلام} جدّ شریف بزرگوارتان که جان و روح و روانم فدایِ واج واجِ سخنانش باد، علی بن  ابی طالب روحی لترابِ مقدمه له الفداه به آن مقام نزدِ رسول خدا نرسید مگر به صداقت و امانتداری.

جای عباداتِ شبانه و دعای کمیل و عظمتِ مناجاتِ شعبانیه کجاست میانِ صدق و امانت داری؟ علی ^{علیه السلام}  از میان کدام راه و با کدام نیت و با چه عملی به مقامِ صدق و امانت رسید؟ که ما سالهاست آنچه او داشت را به قدرِ وسع تقلید کرده ایم و دست بر سرِ یتیم کشیده ایم و نرسیده ایم؟ راهِ صدق اگر از راهِ علی ^{علیه السلام} بگذرت باید سخت و شیرین راهی باشد ... به راستی که انسان آفریده شده برای طی کردن چنین راهی.

حضرتِ صدق

دنیا سرزمینِ بلاست، سرزمینِ سرزنش ها و تحقیرها و تهمت هاست و شاید صادق آن کسی باشد که میانِ این همه خودِ خودِ خودش باقی بماند. حتی به ضررِ آبرو دروغ نگوید و حتی به زجرِ اتهام پشت پرده ای از ریا قایم نشود.

حضرتِ امان

در این بلاخانه ی لاگریز، امان آن کسی ست که بی آبرو را امان باشد، متهم را مهربانی کند و به مجرم امکان جبرانِ خسارت دهد ... و کدامِ ماییم که از میان ندبه ها و کمیل ها و توسل ها اینچنین راهی را طی کنیم؟

دعا بفرمایید مقامِ صدق و امانت داری را عطایمان کنند که شما خودِ رحمت اید و این مقام، خودِ رحم.