سلام حضرتِ آینه.

خوبید؟

خوش اید؟

سلامت اید ان شاالله؟

این قانونِ آینه ها و دنیای آینه کاری شده بدجوری مرا درگیر کرده ... اگر آنکه میبینم به چشمم خوب باشد، یعنی من خوبم، اگر بد باشد یعنی من بدم. قشنگ است آقا نه؟ هم قشنگ است هم ترسناک، هم تلخ است هم شیرین.

این ماجرای آینه کاری ... آینه هایی که اعم است از میز و نیمکت و چوب و سنگ و شیشه تاااا آدمیانی که یکی سفید است و یکی سیاه و یکی خاکستری. آقا میدانید، خودم را که میگذارم جای شما خیلی قشنگ است، اینکه شما مرا چجوری نگاه میکنید اصلا همه ی سوالها و فرضیه های در مورد شما را همین یک قانون جواب میدهد.

شما مرا، نه فقط مرا، همه را خوب میبینید آقا. همه را ... اصلا همه را رنگِ خودتان، عینِ خودتان میبینید آقا ... اینکه من امروز مردمی را بی عار و درد و مسخره و مزخرف دیدم یعنی که خودم، یعنی که خودم همه ی اینها هستم. اینکه مردمی را خوب و آرام و صادق و مهربان میشناسم یعنی که خودم همه ی اینها هستم.

حضرتِ صدق

استغفارهای مادرمان زهرا، از این رو بود که ما را خوب میدید، استغفارهای شما برای ما از این روست که ما را خوب میدانید، ما را تواب میدانید، ما را ... . چه بزرگید آقا ...

حضرتِ قشنگ

حضرتِ یار

حضرتِ همراه

حضرتِ نگران

این دنیای آینه کاری را دوست دارم، این قانونِ آینه کاری را دوست دارم، این فراز و نشیبِ مهربانیِ آینه کاری را دوست دارم، این دوست داشتنیِ عظیمِ دنیا را دوست دارم.

خدا برای بنده هایش همانی ست که در ذهنِ آنهاست، خدا برای هر کدام از بنده هاش همانی ست که میبینندش. "ولیّ" همانی ست که در وجودِ بنده است. مادر همانی ست که در وجودِ کودک است. میز همان اندازه میز است که در وجودِ من میز باشد و همین طور ماه و ستاره و شب و روز و خواهر و برادر و ...

دوست ندارم نامه تمام کنم. تن خسته ام و روحِ سرگردانِ خویش به ساحل رسانده، گویی شده ام مصداق بارزی که برایم بخوانند:

مبارکت ای صبور شب ها

به صبح تابان

رسیدی آخِر

ز تن پراکندگی گذشتی

به مطلقِ جان

رسیدی آخِر

دوستت دارم حضرتِ مُدام.